Dagelijkse kost en herinneringen

22 november 2017 - Amersfoort, Nederland

Afgelopen vrijdag ben ik geopereerd aan mijn rechter hand. Een aandoening in de vrouwelijke lijn van moeders kant, we zijn er allemaal mee behebt. Oma, moeder, zus, ik. Ik begon er veel last van te krijgen in mijn werk en besloot er iets aan te laten doen. Nu ben ik thuis, op mij zelf teruggeworpen. Weinig dat ik kan doen of ondernemen. Ineens dacht ik aan het plezier dat ik afgelopen vakantie beleefde aan de blog. Weliswaar ben ik niet op reis en zijn er geen mooie foto’s . Maar het alledaagse is ook leuk om over te schrijven. Ik doe het gewoon en zie wel waar het schip strandt.

Lezen jullie weer mee? Misschien kom  je jezelf wel tegen in mijn overdenkingen. Hoe leuk is dat? 😉

Als kind keek ik vaak naar oma’s handen. Niet zo zeer naar de vervorming, maar het dunne velletje met daar onder de aderen. Dat velletje kon je oppakken en dan bleef het zo staan.

Onze oma ( Roefie) was een sterke, opgewekte vrouw. Zij was de persoonlijkheid en opa hoorde daar bij. Ik kende kinderen die het niet leuk vonden als hun opa en oma er waren, want dan mochten ze niks. Maar bij ons lag dat anders. Wij woonden in Schiedam en zij in Winschoten. Dat was een wereldreis. Ze bleven dan ook minimaal een week en trokken daarna door naar dochter in Amsterdam of Haarlem. Ze genoten daarvan. Ik verheugde mij al op hen als ik nog op school zat. Kon niet wachten tot de bel ging. Ze brachten gezelligheid mee en oude verhalen uit Winschoten. Mijn moeder begon weer Gronings te praten en mijn vader was gevat en maakte meer grapjes dan anders. Er werd gekaart; hartenjagen. Dat hadden ze geleerd op de boot naar Tasmanië. Mijn opa begon altijd zacht psalmen te neurieen als hij een goede kaart in handen had. Dan zei mijn vader; “ Jurrie zit weer op rozen!”

Opa gaf ons uiteindelijk altijd een gulden. Ook toen wij al 18 waren bleef het bedrag hetzelfde. Hij drukte die gulden in je hand en vouwde je vingers daarom heen, zodat je later pas je verrassing zou zien. Nou, nou! Dankjewel opa! Dat had ik niet verwacht.

Foto’s

3 Reacties

  1. Ineke:
    22 november 2017
    Leuk om te lezen Maya!
  2. Jaap:
    22 november 2017
    Ja. Dat roept ook bij mij veel herinneringen op. De raadsels van opa. Kwam op een diekje, kwam op een dammetje, kwam een roodbruin hondje teg’n. K’hebt drei maal zagt, wat ken’t wezen? En zo voorts.
  3. Es:
    23 november 2017
    We hadden het er vorige week over in de auto. Mooie herinneringen!